بشارت

گفتم:
لعنت بر #کوفیان اگر در #کربلا بودم
تا سر حد جان مرهم زخم های #حسین(ع) می شدم، هرگز نمیگذاشتم #احساس_تنهایی کند

گفت:
بجای لاف در غربت، به اطرافت خوب نگاه کن خواهی دید تو هم چنان #کوفیان یک #حسین(ع) زنده داری نامـش #مهدی(عج) است، که غم و دردش #کودک و #زن مظلوم #فلسطینی و #یمنی و #سوری و #عراقی و #روهینگایی و #نیجری است، زخم های دلش از جنس #داعش و #صهیون و چشم امیدش به جانب شیران تنها ولی استوار #محور #مقاومت #اسلامی است، واقعا برای #حسین(ع) #عصر خود چه کرده ای؟

 عن أَبَی عَبْدِ اللَّهِ ع: تَاسُوعَاءُ يَوْمٌ حُوصِرَ فِيهِ الْحُسَيْنُ ع وَ أَصْحَابُهُ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ بِكَرْبَلَاءَ وَ اجْتَمَعَ عَلَيْهِ خَيْلُ أَهْلِ الشَّامِ وَ أَنَاخُوا عَلَيْهِ وَ فَرِحَ ابْنُ مَرْجَانَةَ وَ عُمَرُ بْنُ سَعْدٍ بِتَوَافُرِ الْخَيْلِ وَ كَثْرَتِهَا وَ اسْتَضْعَفُوا فِيهِ الْحُسَيْنَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَ أَصْحَابَهُ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ أَيْقَنُوا أَنْ لَا يَأْتِيَ الْحُسَيْنَ ع نَاصِرٌ وَ لَا يُمِدَّهُ أَهْلُ الْعِرَاقِ بِأَبِي الْمُسْتَضْعَفُ الْغَرِيبُ

امام صادق (ع): تاسوعا روزى است كه امام حسين (ع) و يارانش در كربلا محاصره شدند و اهل شام در اطراف آنان اجتماع نمودند. ابن مرجانه و ابن سعد از كثرت لشكر خود خوشحال شدند و امام حسين و ياران او را در آن روز ضعيف شمردند و يقين كردند كه براى امام حسين (ع) ياورى نخواهد آمد و اهل عراق آن حضرت را امداد نخواهند كرد. پدرم بفداى آن حسينى كه ضعيف شمرده شد و غريب بود!!

کافی، ج4، ص147

حدیث مفصل از این مجمل:

اگرچه تاسوعا روز غربت اباعبدالله الحسین (ع) است ولی برای ما روزی است که باید روی مهم ترین مسئله زندگی خودمان فکر کنیم؛ آیا من آماده نصرت امامم هستم؟ تاسوعا نشان داد اگر مردم در نصرت امامشان آماده نباشند، چگونه امام شان را به مسلخ می فرستند.

خدا در کربلا نشان داد قومی بدون آمادگی امامشان را دعوت کنند چه اتفاقی خواهد افتاد؟ خدا با کسی تعارف ندارد. بدون آمادگی امامت را دعوت کنی، امامت یا گودی قتلگاه است یا بالای نیزه ها

برای اینکه دیگر امامی سرش بالای نیزه نرود
برای اینکه امامی تنش گودی قتلگاه نرود
برای اینکه امامی بدنش زیر سم ستوران نرود
برای اینکه امامی زن و بچه اش به اسارت نرود

برای اینکه دیگر امامی طفل شش ماهش جلوی چشمانش پرپر نزند خدا سال های غیبت را طول داده تا ما آماده شویم و تا ما آماده نشویم وضع تغییر نمی کند و العجل های ما بوی مردم کوفه را می دهد که در هزاران نامه هایشان می نوشتند«فَإِنَّ النَّاسَ مُنْتَظِرُونَ لَكَ لَا إِمَامَ لَهُمْ غَيْرُكَ ، فَالْعَجَلَ ، ثُمَّ الْعَجَلَ ، ثُمَّ الْعَجَلَ »(انساب الاشراف، بلاذری)

چرا شاه بیت تمام زیارت نامه ها این فراز است«وَ نُصْرَتِي لَكُمْ مُعَدَّةٌ»؟ یعنی مشکل اصلی اینجاست؟ و تو در روز تاسوعا در بین دسته های عزا با خودت زمزمه کن و مرتب بگو «من واقعا آماده نصرت امامم هستم؟»

 آمادگی روحی، آمادگی ذهنی، برای بذل جان و جاه و جیب که اباعبدالله در لحظه حرکت شرط همراهی خودش را اینگونه بیان کردند«مَنْ كَانَ بَاذِلًا فِينَا مُهْجَتَهُ وَ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْيَرْحَل معنا؛ هرکس که آماده بذل کردن خون قلب اش و آماده ملاقات خداست با ما همراهی کند‏»(مثیرالاحزان،ص41)

تاسوعا روز تماشای غربت امام، در اثر عدم آمادگی مردم برای نصرت امام است.

مباد آن روزی که غربت و یأس امام زمانمان را به تماشه بنشینیم.

لا أری الموتَ إلّا سعادة

اندر آنجا که باطل امیر است

اندر آنجا که حق سر به زیر است

اندر آنجا که دین و مروت

پایمال و زبون و اسیر است

راستی زندگی ناگوار است!

مرگ بالاترین افتخار است

اندر آنجا که از فرط بیداد

نیست مظلوم را تاب فریاد

اندر آنجا که ظالم به مستی

بر سر خلق می تازد آزاد

مُهربر لب نهادن گناه است

خامُشی بدترین اشتباه است

این اساس مرام حسین است

روح و رمز قیام حسین است

یا که آزادگی یا شهادت

حاصلی از پیام حسین است

زان شهیدِ سر از دست داده

زان فداکارِ در خون فتاده

جاودان آید این بانگِ پرشور

لا أری الموت إلّا سعادة

بهجتی

حریت و آزادی به معنای واقعی کلمه، اصلی است از اصول و رکنی است از ارکان بقای هر نظامی. آزادی یکی از بزرگترین اهداف پیامبران بود. آنان آمدند تا بشریت را از خفقان نجات دهند و جوامع بشری را از چنگال اهریمنان و زورگویان رها سازند. واژۀ مقدس آزادی را جز استکبار جهانی، همه انسان ها طالب اند؛ آزادی را حتی حیوانات هم دوست دارند!

امام حسین علیه السلام نگاه ژرفی به جهان اسلام می کند و می بیند با روی کار آمدن بنی امیه و بازی با دین اسلام و مقدسات عالم، دیگر چیزی از اسلام نمانده و احکام و قوانین آسمانی از مسیر خود منحرف شده است. شیعیان که طرفداران راستین اسلام بودند از حقوق خود محروم اند. از همه مهم تر اینکه امویان به نام خلیفۀ مسلمین، خود را مجری احکام اسلام می دانستند؛ حال آنکه دشمن اسلام بودند.

بدین سان فرزند بزرگوار حضرت علی علیه السلام دیگر به خود اجازه نمی دهد که بنشیند و این منظره را تماشا کند. او فرزند علی علیه السلام است، باید مقدمات قیام را فراهم کرده و علیه طاغوت و طاغوتیان قیام کند؛ از این رو به بیان تقابل دو فرهنگ ظلم و عدالت می پردازد و اعلام می کند که نهادینه سازی آزادی و حفظ اسلام به شهادت نیاز دارد و در چنین فضایی مرگ در راه خدا افتخار است و شعار “هیهاتَ مِنّا الدّلّة “[1] و همچنین کلام ماندگار امام ” واللهِ لا أُعطیکُم بِیَدی إعطاءَ الذلیلِ“[2]  برای همیشه بر تارک تاریخ می درخشد. ایشان در یک جنگ نابرابر ثابت کرد که مرگ در راه خدا و رهایی از بندگی ستمگران افتخار است و مرگ عزتمند بهتر از زندگی ننگین است.

القتلُ أَولی مِن رُکوبِ العارِ         و العارُ أَولی مِن دخولِ النارِ[3]

“موریس دوکبری” (mooris de cobra) دانشمند بزرگ مسیحی می گوید: ” حسین علیه السلام برای از بین بردن ظلم و ستم… و به خاطر خدا از جان و مال و فرزند خویش گذشت اما زیر بار استعمار نرفت. بیاید ما نیز شیوۀ او را سرمشق خود قرار داده و از دست استعمارگران خلاصی یابیم و مرگ با عزت را بر زندگی با ذلت ترجیح دهیم؛ زیرا مرگ با عزت بهتر از زندگی همراه ذلت است."[4]

در چنین فضایی بود که امام حسین علیه السلام زندگی زیر بار ستم ظالمان را جز دلتنگی نمی داند: ” إنّی لا أری الموتَ إلّا سعادةً و الحیاة مع الظالمینَ إلّا بَرَماً “[5]

1- احمد بن علی طبرسی، الإحتجاج علی اهل اللجاج، ج2، ص300
2- فضل بن حسن طبرسی، إعلام الوری بأعلام الهدی، ج2، ص354
3- ابن نما، مثیر الأحزان، ص72
4- عبدالکریم هاشمی نژاد، درسی که حسین به انسان ها آموخت، ص444
5- مجلسی، بحار الأنوار، ج44، ص381

ایروینگ واشنگتن نویسنده، سیاستمدار و مورخ آمریکایی می نویسد: “برای امام حسین علیه السلام ممکن بود که زندگانی خود را با تسلیم شدن به ارادۀ یزید نجات بخشد؛ لیکن مسؤولیت پیشوا و نهضت آزادی بخش اسلام اجازه نمی داد او یزید را خلیفه بشناسد. بنابر این به زودی خود را برای قبول هر ناراحتی و فشار به منظور رها ساختن اسلام از چنگال بنی امیه آماده ساخت. در زیر آفتاب سوزان و روی ریگ های تفتیدۀ عربستان، روح حسین فنا ناپذیر است. ای پهلوان! و ای نمونۀ شجاعت! و ای شهسوار من! “. [عبدالکریم هاشمی نژاد، درسی که حسین به انسان ها آموخت، ص422؛ رجبعلی مظلومی، رهبر آزادگان، ص61