بشارت

همیشه به این فکر میکردم که خلقت انسان چه عظمتی دارد که در روایات آمده است：

کودکی که اولین سجده را گزارد, خداوند گناهان پدر و مادرش را می آمرزد,

یا کودکی زبان به بسم الله الرحمن الرحیم گشود و خداوند عذاب را از قبر پدرش گنه کارش برداشت,

یا بعد هر بار شیر دادن نوزاد, ملکی به پهلوی مادر میزند و می گوید که عمل خود از سر گیر که خداوند تو را آمرزید,
و البته بسیاری از روایاتی که توصیه به آوردن فرزند میکند تا زمین به اهل توحید و گفتن ذکر لا اله الا الله سنگین شود,
حال با این همه سفارش در تعجبم از زنانی که خود به نعمت تاهل و مادری رسیده اند و از هر چهار شب همسر خود, یک شب را حق دارند تا همسرشان با ایشان باشد اما با هزاران بهانه دریغ میکنند تا سه شب دیگر همسرشان به دیگر زنان مومنی برسد که در حسرت تاهل و مادری میسوزند!
و همواره فکر میکنم اگر این زنان مجرد, در قیامت جلوی این دسته از زنان را بگیرند که چرا سه شب دیگر شوهرتان را غصب کردید و اجازه ندادید ما به کمال تاهل و مادری برسیم یا حداقل به آرامش رسیده و در گناه نیفتیم, آنان چه جواب خواهند داد؟
یا آنکه جواب ذریه شوهرشان که به علت جسارت و بخل این زنان به دنیا راه پیدا نکردند را چه خواهند داد؟
یا بالاتر از همه جواب اولیای الهی علیهم السلام که امر به تکثیر موحدین نمودند و این زنان با هزاران بهانه نه خود فرزندان زیادی آوردند و نه اجازه دادند دختران شیعه به این توفیق برسند را چگونه خواهند داد!؟
بخل مراتب و مصادیقی دارد. یکی از مراتب یا مصادیقش میتواند آن باشد که زن حاضر شود جلوی خلقت و ولادت انسانی را بگیرد که حداقل یک لا اله الله میتوانست بگوید…