بشارت

#التماس_تفکر
با کمی تأمل در آیاتی از قرآن کریم که مبنی بر محفوظ ماندن از تحریف است میتوانیم ضرورت وجود امام معصوم را بعد از پیامبر اثبات کنیم.

اگر آیاتی که از صیانت قرآن سخن می گوید و با بشارت همراه است، را به حفظ قرآن از تحریف لفظی و اختصاص آن به حفظ واژگان قرآن، تفسیر کنیم تفسیر غلطی است. چراکه این تفسیر با مفهوم بشارت که لازمه آن مسرت و شادمانی مخاطبان است، سازگار نبوده و هرگز هدایت جاودانه و مستمر الهی را در جوامع بشری تضمین نمیکند. آنجا که حتی محکمات قرآن با تفسیرهای ناصحیح به یغما میرود و تفسیر و تأویلی دیگرگون مییابد؛ ظواهر و متشابهات آن با تفاسیر متشتت و برداشتهای متکثر و متعارض، همراه می شود و به تعبیر علامه طباطبایی، کمتر آیه ای است که از تعدد و اختلاف آرای تفسیری مصون مانده باشد، دیگر صیانت الفاظ قرآن، مشکل گشا نخواهد بود. چراکه آنچه قوام و تداوم هدایت الهی را تضمین میکند و بشارت مسرت بخش آیات صیانت قرآن از تحریف را مفهوم میبخشد، صیانت آیات دردو حوزه لفظ و معناست و تحقق چنین وعده ای مرهون حضور مستمر مفسران راستین وحی، همراه قرآن است. حقیقتی که مستدل به دلایل عقلی و مویّد به آیات الهی و روایات انکارناپذیر نبوی است؛ چنانچه متون روایی و گزاره های تاریخی فراوانی آن را تأیید و بر آن تأکید میورزند.
بنا بر این بشارت و نوید الهی برای صیانت قرآن از یک سو و اختلافات آرای مفسران از سوی دیگر گواه این مدعاست که دستیافتن به قرائتی واحد و تفسیری یگانه جز در سایه عصمت دست نایافتنی خواهد بود. تا تحقق بخش بشارت الهی در صیانت قرآن از تحریف باشد.