بشارت

از دلایل دیگر خاص بودن امام حسین علیه السلام در میان انبیاء و اولیاء الاهی، این است که به زیارت امام حسین علیه السلام اهمیتی خاص داده شده است. امام صادق علیه السلام فرمود: ” مَن سرَّه أن یکونَ علی موائِدِ نورٍ یوم القیامة، فَلیکن مِن زوّار الحسین بن علیٍّ علیه السلام. هرکس دوست دارد روز قیامت در کنار سفره های نور الاهی بنشیند، باید از زائران امام حسین علیه السلام باشد.”

همچنین در برخی روایات دیگر، زیارت امام حسین علیه السلام معادل حج و عمره است [ابن قولویه، کامل الزیارات، ص 135]. در روایات بسیاری آمده است، اگر روزی مشاهده شد که بیت الله الحرام از حجاج خالی است، در آن وقت از باب وجوب کفایی بر مسلمانان واجب است به زیارت خانه خدا بشتابند؛ گرچه مستطیع نباشند یا حج واجب خود را رفته باشند. مرحوم صدوق رحِمَه الله همین مطلب را راجع به زیارت امام حسین علیه السلام گفته است: ” اگر روزی بیاید و مردم به طور کلی زیارت امام حسین علیه السلام را ترک کرده باشند، بر شیعیان واجب کفایی است که به زیارت آن حضرت بروند و نگذارند حرم مطهر خالی از زائر باشد.”

گاهی در روایات آمده که ثواب زیارت امام حسین علیه السلام از زیارت خانه خدا بیشتر یا با آن مساوی است. بزرگترین دلیل، این مطلب است که شکی نیست حرمت و احترام و عظمت خانه خدا به احترام و حرمت حضرت ابراهیم علیه السلام است که آن را بنا کرد و خلیل الرحمان هنگامی که مأمور ذبح فرزندش حضرت اسمائیل علیه السلام شد، طاقت نیاورده چشمانش را بست؛ اما امام حسین علیه السلام جوانش را پیش چشمانش قطعه قطعه کردند و جوانانی را برای خدا قربانی کرد و هرگز ناراحت نشد و رنگ نباخت. پس زمین کربلا که مزار شهدای راستین قرار گرفت و مرقد مطهر عزیز اسلام در آنجا واقع شد، باید زیارت و ثواب آن حداقل معادل ثواب خانه خدا باشد نه کمتر؛ افزون بر آن شهادت امام حسین علیه السلام سبب حفظ اسلام و کعبه گردید.

امام حسین علیه السلام همچون پدر بزرگوارش، مولای متقیان علیه السلام در دل شب غذای بیچارگان را حمل می کرد و به خانه های فقرا می رفت. حتی بعد از شهادت سالار شهیدان اثر زخم روی بدن ایشان مانده بود که نه از شمشیر بود و نه از نیزه. از حضرت زین العابدین علیه السلام پرسیدند و حضرت فرمودند: ” این زخم بر اثر حمل غذا برای فقرا و بیچارگان بود. [ مجلسی، بحار الانوار، ج44، ص191 ]

این ویژگی هاست که نشان می دهد خدای متعال حسین علیه السلام را برنده جایزه ویژه خود کرده است.

یکی دگر از دلایلی که میتوان فهمید خدای متعال روی امام حسین حساب ویژه ای باز کرده که برای احدی از انبیاء و امامان معصوم علیهم السلام چنین حسابی باز نکرده است، این است که از ابتدای تکوّن حضرت امام حسین علیه السلام تا ولادت و از ولادت تا شهادت ، تمام عوالم هستی: آسمان ها، فرشتگان، زمین و دریاها همه و همه برای حضرتش گریه کردند که این جریان برای کسی پیش نیامده و نخواهد آمد. هرچند برای یحیی علیه السلام آسمان گریه کرد. در تفسیر “مجمع البیان” ذیل آیۀ ” فَما بَکَت علیهم السماءُ والأرضُ و ما کانوا مُنظَرینَ” [دخان آیه 29] مرحوم طبرسی فرمودند: “برای دو نفر (حضرت یحیی علیهم السلام و حضرت امام حسین علیه السلام) آسمان ها و فرشتگان چهل شبانه روز گریه کردند.” در همین تفسیر آمده است: “آفتاب در طلوع و غروبش تا چهل روز به حالت حمراء و سوزش بود.” [طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج9، ص99]

در بارگاه قدس که جای ملال نیست                     سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

جنّ و ملَک بر آدمیان نوحه میکنند                       گویا عزای اشرف اولاد آدم است…

حضرت امام حسین علیه السلام در تمام کمالات و فضیلت ها حتی در عبادت برترین انسان بود. چرا کنیۀ حضرتش مُکَنّی به ابوعبدالله شده است؟ آیا این کنیه از کنیه های متعارف است؟ ظاهرا در این کنیه ویژگیی نهفته و اشاره به محور بودن آن حضرت در تمام کمالات است. ابوعبدالله یعنی پدی بندۀ خدا. پدر در خانواده نقش بزرگی دارد و باید الگو باشد. پدر، مربی و مکمل است. پدر، الگو و اصل است. حضرت امام حسین علیه السلام پدر بندگان خدایند . همه بندگان و عبادت کنندگان در رسیدن به کمالات باید از امام حسین علیه السلام درس بیاموزند.

به نامت که پشتیبانی و به یادت که آرام جانی

ویژگی های امام حسین:

خدای متعال برای حضرت امام حسین علیه السلام حساب جداگانه ای باز کرده که برای احدی از انبیاء و امامان معصوم علیهم السلام چنین حسابی باز نکرده است.
چرا امام حسین علیه السلام برنده جایزه ممتاز است؟

پاسخ این سوال با مراجعه به تاریخ زندگانی پرافتخار این وجود نازنین، بلکه قبل از ولادتش روشن میشود. حضرت نه تنها در قلوب شیعیان خود نفوذ کرد بلکه فرقه های غیر اسلامی نیز او را انسانی آزاد و آزاده شناخته و برای آن سرور آزادگان، امتیازهای خاصی قائل اند.

“l. m. boyd” (ال. ام. بوید) نویسنده غربی مینویسد: “درس امام حسین علیه السلام این است که در دنیا، اصول ابدی عدالت، رحم و محبت وجود دارد که تغییرناپذیرند… آن اصول همیشه در دنیا باقی و پایدار خواهد ماند. در طی قرون، انسانها همیشه جرأت، پردلی عظمت روح، بزرگی قلب و شهامت روانی را دوست داشتند و در اثر همین هاست که آزادی و عدالت هرگز به نیروی ظلم و فساد تسلیم نمیشود. این بود شهامت و عظمت حسین. و من مسرورم که در چنین روزی با کسانی که این فداکاری را از جان و دل ثنا میگویند، شرکت کرده ام. هرچند که یک هزار و سیصد سال از تاریخ آن میگذرد…” [رجبعلی مظلومی، رهبر آزادگان، ص61].

“washington irving” ایروینگ مورخ مشهور، نوسنده و سیاست مدار آمریکایی نیز مینویسد: ” برای امام حسین علیه السلام ممکن بود که زندگانی خود را با تسلیم شدن به اراده یزید نجات بخشد؛ لیکن مسؤولیت پیشوا و نهضت آزادی بخش اسلام اجازه نمیداد او یزید را خلیفه بشناسد، بنابراین به زودی خود را برای قبول هر ناراحتی و فشار به منظور رهاساختن اسلام از چنگال بنی امیه آماده ساخت. در زیر آفتاب سوزان و روی ریگ های تفتیده عربستان، روح حسین فنا ناپذیر است. ای پهلوان! و ای نمونه شجاعت! و ای شهسوار من! [عبدالکریم هاشمی نژاد، درسی که حسین به انسانها آموخت، 442. رجبعلی مظلومی، رهبر آزادگان، ص61].