بشارت

لا أری الموتَ إلّا سعادة

اندر آنجا که باطل امیر است

اندر آنجا که حق سر به زیر است

اندر آنجا که دین و مروت

پایمال و زبون و اسیر است

راستی زندگی ناگوار است!

مرگ بالاترین افتخار است

اندر آنجا که از فرط بیداد

نیست مظلوم را تاب فریاد

اندر آنجا که ظالم به مستی

بر سر خلق می تازد آزاد

مُهربر لب نهادن گناه است

خامُشی بدترین اشتباه است

این اساس مرام حسین است

روح و رمز قیام حسین است

یا که آزادگی یا شهادت

حاصلی از پیام حسین است

زان شهیدِ سر از دست داده

زان فداکارِ در خون فتاده

جاودان آید این بانگِ پرشور

لا أری الموت إلّا سعادة

بهجتی

حریت و آزادی به معنای واقعی کلمه، اصلی است از اصول و رکنی است از ارکان بقای هر نظامی. آزادی یکی از بزرگترین اهداف پیامبران بود. آنان آمدند تا بشریت را از خفقان نجات دهند و جوامع بشری را از چنگال اهریمنان و زورگویان رها سازند. واژۀ مقدس آزادی را جز استکبار جهانی، همه انسان ها طالب اند؛ آزادی را حتی حیوانات هم دوست دارند!

امام حسین علیه السلام نگاه ژرفی به جهان اسلام می کند و می بیند با روی کار آمدن بنی امیه و بازی با دین اسلام و مقدسات عالم، دیگر چیزی از اسلام نمانده و احکام و قوانین آسمانی از مسیر خود منحرف شده است. شیعیان که طرفداران راستین اسلام بودند از حقوق خود محروم اند. از همه مهم تر اینکه امویان به نام خلیفۀ مسلمین، خود را مجری احکام اسلام می دانستند؛ حال آنکه دشمن اسلام بودند.

بدین سان فرزند بزرگوار حضرت علی علیه السلام دیگر به خود اجازه نمی دهد که بنشیند و این منظره را تماشا کند. او فرزند علی علیه السلام است، باید مقدمات قیام را فراهم کرده و علیه طاغوت و طاغوتیان قیام کند؛ از این رو به بیان تقابل دو فرهنگ ظلم و عدالت می پردازد و اعلام می کند که نهادینه سازی آزادی و حفظ اسلام به شهادت نیاز دارد و در چنین فضایی مرگ در راه خدا افتخار است و شعار “هیهاتَ مِنّا الدّلّة “[1] و همچنین کلام ماندگار امام ” واللهِ لا أُعطیکُم بِیَدی إعطاءَ الذلیلِ“[2]  برای همیشه بر تارک تاریخ می درخشد. ایشان در یک جنگ نابرابر ثابت کرد که مرگ در راه خدا و رهایی از بندگی ستمگران افتخار است و مرگ عزتمند بهتر از زندگی ننگین است.

القتلُ أَولی مِن رُکوبِ العارِ         و العارُ أَولی مِن دخولِ النارِ[3]

“موریس دوکبری” (mooris de cobra) دانشمند بزرگ مسیحی می گوید: ” حسین علیه السلام برای از بین بردن ظلم و ستم… و به خاطر خدا از جان و مال و فرزند خویش گذشت اما زیر بار استعمار نرفت. بیاید ما نیز شیوۀ او را سرمشق خود قرار داده و از دست استعمارگران خلاصی یابیم و مرگ با عزت را بر زندگی با ذلت ترجیح دهیم؛ زیرا مرگ با عزت بهتر از زندگی همراه ذلت است."[4]

در چنین فضایی بود که امام حسین علیه السلام زندگی زیر بار ستم ظالمان را جز دلتنگی نمی داند: ” إنّی لا أری الموتَ إلّا سعادةً و الحیاة مع الظالمینَ إلّا بَرَماً “[5]

1- احمد بن علی طبرسی، الإحتجاج علی اهل اللجاج، ج2، ص300
2- فضل بن حسن طبرسی، إعلام الوری بأعلام الهدی، ج2، ص354
3- ابن نما، مثیر الأحزان، ص72
4- عبدالکریم هاشمی نژاد، درسی که حسین به انسان ها آموخت، ص444
5- مجلسی، بحار الأنوار، ج44، ص381

فکر کن ولیّ زمانمون ، امام عصر علیه السلام یا نائب برحقشون و مسلم زمان،حضرت خامنه ای از زنان شیعه بخوان که برای تکثیر نسل شیعه نه تنها باید خودشون بچه زیاد بیارن، بلکه آتش به اختیار عمل کنند. مثلا یه مصداقش اینه که برای شوهرانشون زن دوم و سوم و چهارم بگیرن…
حالا فکر کن ندای هل مِن ناصر ولیّ زمان رو چند زن شیعه لبیک میگن
اگر به حرف بود، امام حسین که 18 هزار نامه کوفی پشتش بود، سرش رو نیزه نمیرفت.
اگر به حرف بود، امام زمانمون بیشتر از 1180 سال (12 قرن) مخفی نمیموندن…
وقتی میگیم السلام علیک یا صاحب الزمان، یعنی همه جوره تسلیم باشیم…
وقتی میگیم لبیک یا صاحب الزمان، همه جوره آمادگی لبیک رو داشته باشیم…

لبیک گفتن به امام سخته ها. زندگی با امام سخته ها. حواست باشه چی میگی و چه قولی به امامت میدی. اگر گفتی وجودش رو داشته باش پاش وایسا!

مبادا جزو اون دسته باشیم که فقط دعا میکنن امام زمانشون رو ببینن. از خدا بخواییم انقدر بهمون وسعت وجودی بده و انقدر تسلیمش باشیم که با اماممون زندگی کنیم.

هر دعای فرجم دعوتی از سوی من است
نکند بند به بندش همه کوفی باشد…

یا حق

ایروینگ واشنگتن نویسنده، سیاستمدار و مورخ آمریکایی می نویسد: “برای امام حسین علیه السلام ممکن بود که زندگانی خود را با تسلیم شدن به ارادۀ یزید نجات بخشد؛ لیکن مسؤولیت پیشوا و نهضت آزادی بخش اسلام اجازه نمی داد او یزید را خلیفه بشناسد. بنابر این به زودی خود را برای قبول هر ناراحتی و فشار به منظور رها ساختن اسلام از چنگال بنی امیه آماده ساخت. در زیر آفتاب سوزان و روی ریگ های تفتیدۀ عربستان، روح حسین فنا ناپذیر است. ای پهلوان! و ای نمونۀ شجاعت! و ای شهسوار من! “. [عبدالکریم هاشمی نژاد، درسی که حسین به انسان ها آموخت، ص422؛ رجبعلی مظلومی، رهبر آزادگان، ص61

بزرگترین اهداف رهبران الاهی، اصلاح امور انسان ها و جوامع بشری بوده است. بر همین اساس بود که امام حسین علیه السلام بارها در طول مبارزات و قیام خود می فرمود: “أنّی لَم أخرُج أشِراً و لا بَطَراً و لا مُفسِداً و لا ظالماً و إنّما خَرَجتُ لِطَلَبِ الإصلاحِ فی أمّة جَدّی أریدُ أَن آمُرَ بِالمعروفِ و أَنهَی عَنِ المُنکَرِ و أَسیرَ بِسیرةِ جَدّی و أَبی؛ [ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب علیهم السلام، ج4، 89] : من نه برای راحت طلبی و وانهادن مسؤولیت به راه افتادم و نه برای خوش گذرانی و بیهودگی؛ نه انگیزه ام ستمکاری و بیدادگری است و نه تبهکاری؛ بلکه میخواهم امت جدم را اصلاح کنم و به سیره جدم و پدرم عمل کنم.

من برای امر به معروف و نهی از منکر قیام می کنم. من خانه و کاشانه ام را رها نکردم و تک و تنها در مقابل ظلم نایستادم مگر برای آنکه انسان ها را ارشاد کنم و از بدبختی و انحراف نجاتشان دهم. من برای اصلاح امور مسلمان ها خروج کردم؛ نه برای به دست آوردن قدرت و مقام و نه برای ظلم و طغیان.”

از سوی دیگر حضرت به موضوعاتی مانند رهبری ظالم اشاره می کند: “…مُستَحِلّاً لِحُرُمِ الله ناکثاً لِعَهدِ اللهِ مُخالِفاً لِسُنَّةِ رسولِ الله… و قَد عَلِمتُم أَنَّ هؤلاءِ القَومِ قَد لَزِموا طاعةَ الشَیطانِ و تَوَلَّوا عن طاعةِ الرحمَن و أَظهَروا الفَسادَ و عَطَّلوا الحدودَ واستَأثَروا بِالفَیءِ و أَحَلّوا حرامَ اللهِ مَن رَأَی سلطاناً جائراً و حَرَّموا حلالَه…[این شهرآشوب، همان، ص172؛ ابو مخنف، وقعة الطف، ص172؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج5، ص403]

ادامه »