بشارت

در سالهای 1920 تا 1945 فلسطین تحت قیمومیت انگلیس در آمد اما تصمیمی در مورد مرزهای سرزمین‌های تحت قیمومت و شرایطی که این سرزمین‌ها می‌بایست به موجب آن اداره می‌شد اتخاذ نشد.اعطای حق قیمومیت به دلیل نگرانی‌های ایالات متحده آمریکا در ارتباط با جاه‌طلبی‌های استعمارگرانه انگلیس و نیز نگرانی‌های ایتالیا در مورد اهداف فرانسه به تاخیر افتاد. فرانسه نیز تا زمانی که اعطای حق قیمومت سوریه به این کشور نهایی نشده بود از توافق در مورد فلسطین امتناع می‌کرد.حتی پیش از آنکه حکم قیمومت در سال 1923 به صورت قانونی اجرا شود (متن 1922: حکم قیمومت جامعه ملل برای فلسطین)، انگلیسی‌ها از واژه فلسطین برای نامیدن بخش غربی رود اردن و از اردن برای نامیدن بخش شرقی این رود استفاده می‌کردند. اما، فلسطین در معنای سرزمین ملی یهودیان، اغلب شامل سرزمین‌های هر دو سوی رود اردن است . به دلیل حملات بی‌وقفه ایگرون و گروه لهی به مقامات، در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم، موقعیت انگلیس در فلسطین به تدریج بدتر شد. به دلیل ممانعت انگلیس از بازگشت بازماندگان هولوکاست به فلسطین، و در عوض فرستادن آنان به اردوگاه‌های پناهندگان در قبرس، یا حتی بازگرداندن آنان به آلمان افکار عمومی جهان به موضع‌گیری علیه انگلیس پرداخت. هزینه نگهداری ارتشی که بیش از 100٬000 نفر عضو داشت برای انگلیس که دچار مشکلات اقتصادی پس از جنگ دوم جهانی بود دشوار بود، و یکی دیگر از دلایل درخواست افکار عمومی در انگلیس برای پایان سرپرستی این کشور بر فلسطین بود. سرانجام دولت انگلیس در سال 1947 اعلام کرد که خواستار پایان دادن به سرپرستی خود بر فلسطین است، و مسئولیت اداره فلسطین را به سازمان ملل متحد محول کرد.استفاده شده از باشگاه خبرنگاران جوان
http://www.mashreghnews.ir/files/fa/news/1393/8/3/768318_516.jpg