بشارت

بزرگترین اهداف رهبران الاهی، اصلاح امور انسان ها و جوامع بشری بوده است. بر همین اساس بود که امام حسین علیه السلام بارها در طول مبارزات و قیام خود می فرمود: “أنّی لَم أخرُج أشِراً و لا بَطَراً و لا مُفسِداً و لا ظالماً و إنّما خَرَجتُ لِطَلَبِ الإصلاحِ فی أمّة جَدّی أریدُ أَن آمُرَ بِالمعروفِ و أَنهَی عَنِ المُنکَرِ و أَسیرَ بِسیرةِ جَدّی و أَبی؛ [ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب علیهم السلام، ج4، 89] : من نه برای راحت طلبی و وانهادن مسؤولیت به راه افتادم و نه برای خوش گذرانی و بیهودگی؛ نه انگیزه ام ستمکاری و بیدادگری است و نه تبهکاری؛ بلکه میخواهم امت جدم را اصلاح کنم و به سیره جدم و پدرم عمل کنم.

من برای امر به معروف و نهی از منکر قیام می کنم. من خانه و کاشانه ام را رها نکردم و تک و تنها در مقابل ظلم نایستادم مگر برای آنکه انسان ها را ارشاد کنم و از بدبختی و انحراف نجاتشان دهم. من برای اصلاح امور مسلمان ها خروج کردم؛ نه برای به دست آوردن قدرت و مقام و نه برای ظلم و طغیان.”

از سوی دیگر حضرت به موضوعاتی مانند رهبری ظالم اشاره می کند: “…مُستَحِلّاً لِحُرُمِ الله ناکثاً لِعَهدِ اللهِ مُخالِفاً لِسُنَّةِ رسولِ الله… و قَد عَلِمتُم أَنَّ هؤلاءِ القَومِ قَد لَزِموا طاعةَ الشَیطانِ و تَوَلَّوا عن طاعةِ الرحمَن و أَظهَروا الفَسادَ و عَطَّلوا الحدودَ واستَأثَروا بِالفَیءِ و أَحَلّوا حرامَ اللهِ مَن رَأَی سلطاناً جائراً و حَرَّموا حلالَه…[این شهرآشوب، همان، ص172؛ ابو مخنف، وقعة الطف، ص172؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج5، ص403]